Je kent het misschien wel: je hebt mooi materiaal (bijvoorbeeld karton, wol of hout) en omdat je niet het hele stuk nodig hebt, houd je over. Soms zo klein, dat de prullenbak een uitkomst biedt, maar soms nét groot genoeg om er....! Ja, wat ermee?? Weggooien is zonde, want het materiaal is nog helemaal nieuw, maar helaas niet genoeg om iets (groters) van te maken. Herkenbaar? Het is net als de verloren minuutjes op een dag die je aan elkaar zou willen knopen om deze aan het einde van de week in een vrije middag 'uit te rollen'. Ja, en zo was het met mijn macramé project van een paar maanden geleden.
Heel enthousiast kocht ik mooi materiaal en nam ik, geheel volgens tips uit een boekje, een veelvoud van de uiteindelijke lengte. En je raad het al: ik hield na afloop over. Niet klein genoeg voor de prullenbak, maar zeker niet genoeg voor nog een mooi macramé project en zo belandden deze restjes in een doos in een kast.
En daar lagen ze dan. Te mooi, maar niet bruikbaar (dacht ik toen nog). Maanden opgesloten op een donkere plek, totdat, ja totdat iemand naar mijn macramé project vroeg en ik vertelde dat ik het zo jammer vond dat ik nu stukken over had die nergens meer goed (genoeg) voor waren. En dát was dan het essentiële moment, want toen ging ik er eens goed over nadenken wat ik er nog wel van zou kunnen maken. Omdenken dus. Dit is iets waarin ik mezelf de afgelopen jaren in getraind heb, daar ik, vooral op persoonlijk vlak, moest roeien met de riemen die ik had. Ik had meestal geen keus, dus heb ik 'de losse stukjes van mijn leven (de eindjes zeg maar) aan elkaar geknoopt' en hiermee geprobeerd er wat moois van te maken. En dat is mij, zowaar in een aantal opzichten redelijk gelukt. Dus waarom niet ook omdenken met deze relatief onschuldige eindjes?!
Ik bedacht me, dat wanneer ik de eindjes aan elkaar knoop, hierdoor een speels effect zou kunnen ontstaan. Net alsof dit zo hoort. En dat knoopjes, die je eigenlijk niet zou willen zien, nu juist zichtbaar zouden zijn en dat ze er zelfs zó mooi uit zouden komen te zien, dat het werk zonder deze knoopjes best saai zou zijn geworden en je het gevoel zou hebben dat het iets mist.
Nog een beetje in de pastelsfeer van de eenhoornslinger, besloot ik om wol te kopen waar nét een tintje kleur in zit. Het werden twee verschillende bolletjes die ik samen om het macramégaren heb gehaakt, maar wel zo, dat het mooie blauw nog zichtbaar bleef.
Aan de bovenkant heb ik een witte ring meegehaakt, zodat de mand nog wat stevigheid krijgt.
Verder leek het me ook leuk greepjes te maken, zodat je het mandje hier aan kunt optillen of eventueel aan op kunt hangen.
Zoals je ziet, geven de aan elkaar geknoopte eindjes nu de juiste pit aan het mandje. En zoals met dit mandje, is het eigenlijk ook in het echte leven. De 'aan elkaar geknoopte eindjes' van ons leven, daar waar wij 'gebroken' lijken, mogen we gewoon laten zien en kan iets moois aan ons toevoegen ook al hadden we deze 'oneffenheden' liever niet gehad.
Maar genoeg gefilosofeer voor vandaag. Het mandje is af en het leven gaat verder, met of zonder aan elkaar geknoopte eindjes, maar hopelijk wel met iets moois.
Ingrid
